Waarom je wel mag

beginnen met ‘ik’

20/01/2022
2 minuten
deel op

Onlangs had ik een boze klant. Ze was boos omdat ik haar sollicitatiebrief begon met ‘ik’. En omdat ze op school had geleerd dat je geen zinnen mag beginnen met ik. Zonde, want dit soort regels zijn dodelijk voor je creativiteit. Ze zijn trouwens nergens voor nodig. Hier zijn drie redenen om je brief of mail wél te beginnen met ik. Met de groeten aan de meester.

1. Afwisseling doet lezen

Er bestaan veel regels over hoe je een zin (niet) mag beginnen. Natuurlijk is het netjes om jezelf bescheiden op te stellen, maar schrijven is geen exacte wetenschap. En schoolmeesters, neerlandici en taalnazi’s hebben niet altijd gelijk. Zo bewijst recent onderzoek van copywriter Robin Timmers dat het de gemiddelde lezer niet boeit of je een nieuwe zin begint met een voegwoord. Een tekst wordt juist beter naarmate je meer afwisselt.

2. Eenvoud siert

Wat is de simpelste woordvolgorde voor een zin? Juist: onderwerp, werkwoord, rest. Denk aan: ‘Sanne schrijft een verhaal.’ Of ‘Ik koop een auto.’ Het onderwerp staat vooraan. Als het in je brief of mail belangrijk is om meteen aan te geven wie je bent en/of waarom je schrijft, hoef je je niet in allerlei bochten te wringen om het woord ik te vermijden. Dat komt geforceerd over.

3. Persoonlijk = krachtig

Je kan gaan veralgemenen, bijvoorbeeld: ‘Mannen met rood haar zijn de mooiste.’ Maar door vanuit de ik-vorm te spreken: ’Ik vind mannen met rood haar de mooiste’, maak je het persoonlijk. Daardoor komt je boodschap vaak sterker over dan wanneer je in naam van iedereen spreekt. Dat wist ook Martin Luther King. In ‘I have a dream’, waarschijnlijk de beste speech van de mensheid, begint hij elf keer met ik.

Kijk, het is waar dat als je kan kiezen tussen ‘ik geef je’ en ‘je krijgt’, je er beter voor kiest om de ander centraal te zetten. Maar er zijn ook een heleboel situaties waarin dat niet kan of niet past. Een brief die nu eenmaal over jou gaat – bijvoorbeeld omdat je solliciteert – mag een persoonlijke toon hebben. Ook al vindt je schoolmeester van niet. Je schrijft immers niet voor hem, maar voor je lezer.